മോഹിനിയാട്ടം എന്നത് ഇന്ത്യയിൽ – കേരളത്തിൽ സംസ്ഥാനത്ത് പരിണമിച്ച ഒരു ഇന്ത്യൻ ക്ലാസിക്കൽ നൃത്തരൂപമാണ്, ഇത് സംസ്ഥാനത്തെ രണ്ട് ജനപ്രിയ നൃത്ത കലകളിൽ ഒന്നായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു, മറ്റൊന്ന് കഥകളിയാണ്. മറ്റ് ഇന്ത്യൻ ക്ലാസിക്കൽ നൃത്തരൂപങ്ങൾക്ക് സമാനമായി ‘നാട്യ ശാസ്ത്ര’ എന്ന പെർഫോമിംഗ് ആർട്‌സ് എന്ന പുരാതന സംസ്‌കൃത ഹിന്ദു ഗ്രന്ഥത്തിൽ നിന്നാണ് ഇതിൻ്റെ വേരുകൾ ആരംഭിക്കുന്നത്.
മോഹിനിയാട്ടം പ്രധാനമായും നൃത്തത്തിലെ ലാസ്യ തരത്തോട് ചേർന്നുനിൽക്കുന്നു, അത് കൂടുതൽ മനോഹരവും സൗമ്യവും സ്ത്രീലിംഗവുമായ നൃത്തരൂപം പ്രദർശിപ്പിക്കുന്നു. മഹാവിഷ്ണുവിൻ്റെ സ്ത്രീ അവതാരമായ ‘മോഹിനി’ എന്ന വാക്കിൽ നിന്നാണ് മോഹിനിയാട്ടത്തിന് ഈ പേര് ലഭിച്ചത്. പരമ്പരാഗതമായി സ്ത്രീ കലാകാരന്മാർ അവതരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ഏകാംഗ നൃത്തം, നൃത്തത്തിലൂടെയും ആലാപനത്തിലൂടെയും ഒരു നാടകത്തെ വികാരഭരിതമാക്കുന്നു, അവിടെ സംസ്‌കൃതവും മലയാളവും കലർന്ന മണിപ്രവാളത്തിൽ പാട്ട് പതിവാണ്, പാരായണം നർത്തകി സ്വയം അല്ലെങ്കിൽ ഒരു ഗായകൻ അവതരിപ്പിക്കാം. കർണാടക സംഗീത ശൈലി.
ചരിത്രവും പരിണാമവും
ഇന്ത്യയിലെ മറ്റ് പ്രധാന ക്ലാസിക്കൽ നൃത്തരൂപങ്ങളെപ്പോലെ ഈ നൃത്തരൂപത്തിൻ്റെ സൈദ്ധാന്തിക അടിത്തറയും ഭരത മുനിയുടെ ‘നാട്യ ശാസ്ത്രം’ എന്ന സംസ്‌കൃത ഹിന്ദു ഗ്രന്ഥത്തിൽ പെർഫോമിംഗ് കലകളെ കുറിച്ച് പ്രതിപാദിക്കുന്നതാണ്. ‘നാട്യ ശാസ്ത്ര’ത്തിൻ്റെ ആദ്യ സമ്പൂർണ്ണ പതിപ്പ് 200 BCE മുതൽ 200 CE വരെ പൂർത്തിയായതായി ചില സ്രോതസ്സുകൾ കണക്കാക്കുന്നു, മറ്റു ചിലർ BCE 500 നും 500 CE നും ഇടയിലുള്ള സമയപരിധി പരാമർശിക്കുന്നു. ഇത് നൃത്തത്തെ രണ്ട് പ്രത്യേക തരങ്ങളായി വിഭജിക്കുന്നു, ആദ്യത്തേത് ‘നൃത്ത’ അല്ലെങ്കിൽ ശുദ്ധമായ നൃത്തമാണ്, അത് കൈ ചലനങ്ങളുടെയും ആംഗ്യങ്ങളുടെയും മികവിനെ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു.
മറ്റൊന്ന് നൃത്തത്തിൻ്റെ ആവിഷ്‌കാര വശം അവതരിപ്പിക്കുന്ന ‘നൃത്യ’. ‘നാട്യ ശാസ്ത്രം’ ഇന്ത്യൻ ക്ലാസിക്കൽ നൃത്തത്തിൻ്റെ നിരവധി സിദ്ധാന്തങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കുന്നു, നിൽക്കുന്ന ഭാവങ്ങൾ, അടിസ്ഥാന ചുവടുകൾ, ഭാവം, രസം, അഭിനയ രീതികൾ, ആംഗ്യങ്ങൾ എന്നിവയും കൂടാതെ രണ്ട് നൃത്തരൂപങ്ങളും – കൂടുതൽ ഓജസ്സും ചൈതന്യവും പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന ശിവൻ്റെ താണ്ഡവ നൃത്തവും ലാസ്യവും. കൂടുതൽ സൂക്ഷ്മവും മനോഹരവുമായ നൃത്തം. മോഹിനിയാട്ടത്തിൽ ലാസ്യ നൃത്ത പ്രമേയവും ഘടനയും പിന്തുടരുന്നു.
പഴയ ലാസ്യ നൃത്ത ശൈലിയുമായി ബന്ധമുള്ള കേരളത്തിൽ നിന്നാണ് മോഹിനിയാട്ടം രൂപപ്പെട്ടത്. സംസ്ഥാനത്തെ ക്ഷേത്ര ശിൽപങ്ങൾ മോഹിനിയാട്ടത്തിൻ്റെയോ അതിന് സമാനമായ മറ്റ് നൃത്തരൂപങ്ങളുടെയോ ആദ്യകാല പ്രകടനങ്ങളാണ്. പതിനൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ത്രികൊടിത്താനം വിഷ്ണു ക്ഷേത്രം, കിടങ്ങൂർ സുബ്രഹ്മണ്യ ക്ഷേത്രം എന്നിവയെ അലങ്കരിക്കുന്ന വിവിധ സ്ത്രീലിംഗ ശിൽപങ്ങളിൽ നിന്നും മോഹിനിയാട്ടം പോസുകൾ സ്പഷ്ടമാണ്. ലാസ്യ തീം മലയാളം ബാർഡുകളും നാടകകൃത്തുക്കളും സംയോജിപ്പിച്ചതാണ്, ഇത് 12-ാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ ആരംഭിക്കുന്ന വാചകം അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള രേഖകളിൽ നിന്ന് വ്യക്തമാണ്.
പണ്ഡിതനും കവിയും ഗ്രന്ഥകാരനും ജ്യോതിഷിയുമായ മഴമംഗലം നാരായണൻ നമ്പൂതിരി രചിച്ച പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ‘വ്യാവഹാരമാല’ എന്ന ഗ്രന്ഥമാണ് മോഹിനിയാട്ടം എന്ന പദം ഒരു മോഹിനിയാട്ടം നർത്തകിക്കുള്ള പ്രതിഫലവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ആദ്യമായി പരാമർശിക്കുന്നത്. കേരളത്തിലെ വിവിധ കലാരൂപങ്ങളെ കുറിച്ച് ചർച്ച ചെയ്യുമ്പോൾ, പ്രശസ്ത കവി കുഞ്ചൻ നമ്പ്യാർ തൻ്റെ പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ‘ഘോഷയാത്ര’ എന്ന പുസ്തകത്തിൽ മോഹിനിയാട്ടത്തെക്കുറിച്ച് പരാമർശിച്ചിട്ടുണ്ട്.
അപ്പോഴേക്കും ഈ നൃത്തരൂപം സംസ്ഥാനത്തെ ക്ലാസിക്കൽ കലാരൂപങ്ങളിൽ ഒന്നായി ഉയർന്നുവന്നിരുന്നു. തിരുവിതാംകൂർ രാജാവായ കാർത്തിക തിരുനാൾ ബാലരാമ വർമ്മ (നാട്യ ശാസ്ത്രത്തിലെ ഒരു സുപ്രധാന ദ്വിതീയ കൃതിയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു) രചിച്ച നാട്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള 18-ാം നൂറ്റാണ്ടിലെ സംസ്‌കൃത ഗ്രന്ഥമായ ‘ബലരാമ ഭരതം’ മറ്റ് വിവിധ നൃത്ത ശൈലികളിൽ ‘മോഹിനോ നടന’ത്തെ പരാമർശിക്കുന്നു.
18-ഉം 19-ഉം നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ നിരവധി നാട്ടുരാജ്യങ്ങളുടെ രക്ഷാകർതൃത്വത്തിന് നന്ദി പറഞ്ഞ് മോഹിനിയാട്ടം ഒരു പ്രകടന കലയായി വികസിച്ചു. പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൻ്റെ തുടക്കത്തിൽ തിരുവിതാംകൂർ മഹാരാജാവ്, കവിയും മികച്ച സംഗീതസംവിധായകനുമായ സ്വാതിതിരുനാൾ രാമവർമ്മയുടെ തുടക്കവും രക്ഷാകർതൃത്വവും ഭരതനാട്യം, മോഹിനിയാട്ടം എന്നിങ്ങനെ രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളിലുള്ള കലാകാരന്മാരുടെ ഒരു സംയുക്ത ടീമിൻ്റെ വികാസത്തിന് കാരണമായി. കലാരൂപത്തിലെ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ സംഭാവനകൾ ഇന്നത്തെ മോഹിനിയാട്ടത്തിൻ്റെ ആത്യന്തികമായ വികാസവും ചിട്ടപ്പെടുത്തലും കണ്ടു.
കൊളോണിയൽ ഭരണകാലത്ത് തകർച്ച
പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ബ്രിട്ടീഷ് കൊളോണിയൽ ഭരണം വ്യാപിച്ചപ്പോൾ, വിവിധ ക്ലാസിക്കൽ നൃത്തരൂപങ്ങൾ നിന്ദ്യമായ വിനോദത്തിനും നിരുത്സാഹത്തിനും വിധേയമായി, അങ്ങനെ അവയുടെ പതനത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. ഒടുവിൽ ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ ദേവദാസികളും ഉത്തരേന്ത്യയിലെ നാട്ടുപെൺകുട്ടികളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ അവസ്ഥകൾ ക്രിസ്ത്യൻ മിഷനറിമാരിൽ നിന്നും അവരെ വേശ്യകളാക്കിയ ബ്രിട്ടീഷ് ഉദ്യോഗസ്ഥരിൽ നിന്നും അവഹേളനവും നിന്ദ്യമായ മനോഭാവവും ചേർത്തു. അത്തരം സംവിധാനങ്ങളെ അപമാനിച്ചു. കൂടാതെ, ക്രിസ്ത്യൻ മിഷനറിമാർ 1892-ൽ അത്തരം ആചാരങ്ങൾ നിർത്താൻ നൃത്ത വിരുദ്ധ പ്രസ്ഥാനം ആരംഭിച്ചു.
1900-ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച മാർക്കസ് ബി. ഫുള്ളറുടെ ‘ദി റോങ്‌സ് ഓഫ് ഇന്ത്യൻ വുമൺഹുഡ്’ എന്ന പുസ്തകം ക്ഷേത്രങ്ങളിലെ നൃത്തങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള മുഖഭാവങ്ങളും ഇന്ദ്രിയ ആംഗ്യങ്ങളും കാരിക്കേച്ചർ ചെയ്തു. മോഹിനിയാട്ടം ഉൾപ്പെടെയുള്ള എല്ലാ ഇന്ത്യൻ ക്ലാസിക്കൽ നൃത്തരൂപങ്ങൾക്കും ഇത്തരം പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ കളങ്കം വരുത്തി, അത് കൊച്ചി, തിരുവിതാംകൂർ നാട്ടുരാജ്യങ്ങളിൽ അതിൻ്റെ പതനം കണ്ടു.
മോഹിനിയാട്ടത്തെക്കുറിച്ച് വിപുലമായ ഗവേഷണം നടത്തിയ ഡോ. ജസ്റ്റിൻ ലെമോസ്, കൊളോണിയൽ ഭരണത്തിൻ്റെയും പൗരന്മാരുടെയും നിർബന്ധപ്രകാരം മഹാരാജാവ് നൃത്തരൂപം നിരോധിക്കേണ്ടിവന്നതായി പരാമർശിച്ചു. എന്നിരുന്നാലും, ചരിത്രപരമായ തെളിവുകൾ ഏതെങ്കിലും നിയമം നടപ്പിലാക്കുന്നതിലൂടെയോ ഏതെങ്കിലും പൊതു പ്രഖ്യാപനത്തിലൂടെയോ നൃത്തരൂപത്തിന് നിരോധനം ഏർപ്പെടുത്തിയതായി സൂചന നൽകുന്നില്ല. മോഹിനിയാട്ടം നർത്തകർ ക്ഷേത്ര വേശ്യകളോ ദേവദാസികളോ ആയിരുന്നെന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നില്ല.
എന്നിരുന്നാലും മോഹിനിയാട്ടം നർത്തകർക്ക് സ്കോളർഷിപ്പും പാരിതോഷികവും പ്രതിഫലവും നൽകിയതായി ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്ന തെളിവുകൾ ലെമോസ് പരാമർശിക്കുന്നു. 1931-38 കാലഘട്ടത്തിൽ നടപ്പിലാക്കിയ നിയമങ്ങളെക്കുറിച്ചും അവർ പരാമർശിക്കുന്നു, മോഹിനിയാട്ടത്തെ പരാമർശിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും, കേരളത്തിലെ നാട്ടുരാജ്യങ്ങൾ ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ ഭരണത്തിൻ കീഴിലായിരുന്നിടത്തോളം കാലം ക്ഷേത്രനൃത്തം, ദേവദാസികൾ, എല്ലാത്തരം “ആഭാസ നൃത്തം അല്ലെങ്കിൽ നാടകം” എന്നിവ നിരോധിച്ചു.
1940-ൽ നിരോധനം ഭാഗികമായി പിൻവലിച്ചു, അത് “ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ സ്വമേധയാ നൃത്തങ്ങൾ” അവതരിപ്പിക്കാൻ അനുവദിച്ചു. അടുത്ത വർഷം നടപ്പിലാക്കിയ ഒരു പുതിയ നിയമം, സ്വമേധയാ നൃത്തങ്ങൾ യാതൊരു പ്രതിഫലവുമില്ലാതെ അനുവദനീയമാണെന്ന് വ്യക്തമാക്കി. സംസ്ഥാനത്തു നിന്നോ കാഴ്ചക്കാരിൽ നിന്നോ പണം ലഭിക്കണമെന്ന് മോഹിനിയാട്ടം കലാകാരന്മാർ ആവശ്യപ്പെട്ടെങ്കിലും സംസ്ഥാനം പണം നൽകിയില്ല.
പുനരുജ്ജീവനം
ഇത്തരം അസ്വസ്ഥതകൾക്കിടയിലും ചില കലാകാരികൾ ഈ കലാരൂപത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള രാഷ്ട്രീയ സംഭവവികാസങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഹിന്ദു ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ ഈ കലാപരിപാടി തുടർന്നു. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൻ്റെ തുടക്കത്തിൽ ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിൻ്റെ പുരോഗതിയോടെ, ദേശീയ സംസ്കാരവും പാരമ്പര്യവും പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാനും രാഷ്ട്രത്തിൻ്റെ സത്തയെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാൻ ഇന്ത്യയുടെ സമ്പന്നമായ ചരിത്രം വീണ്ടും കണ്ടെത്താനും ഇന്ത്യക്കാർക്കിടയിൽ ശ്രമങ്ങൾ നടക്കുന്നു. പല ക്ലാസിക്കൽ ആർട്ട് റിവൈവലിസ്റ്റുകളും അത്തരം വിവേചനത്തിനെതിരെ ചോദ്യം ചെയ്യുകയും പുരാതന ക്ലാസിക്കൽ നൃത്തരൂപങ്ങളെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാൻ മുന്നോട്ട് വരികയും ചെയ്തു.
ഇവരിൽ ആധുനിക മലയാളത്തിലെ ത്രിമൂർത്തികളായ കവികളിൽ ഒരാളായ വള്ളത്തോൾ നാരായണ മേനോൻ എന്ന മലയാള കവി, കേരളത്തിലെ ക്ഷേത്ര നൃത്ത നിരോധനം പിൻവലിക്കാൻ സഹായിക്കുക മാത്രമല്ല, നൃത്തരൂപത്തെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കുകയും പുനർനിർമ്മിക്കുകയും ചെയ്തു. 1930-ൽ അദ്ദേഹം ‘കേരള കലാമണ്ഡലം’ എന്ന പേരിൽ ഒരു നൃത്തവിദ്യാലയം സ്ഥാപിച്ചു. കലാമണ്ഡലത്തിൻ്റെ തുടക്കം തന്നെ കേരളത്തിലെ മൂന്ന് പ്രധാന അവതരണ കലകളായ മോഹിനിയാട്ടം, കുടിയാട്ടം, കഥകളി എന്നിവയെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാൻ സഹായിച്ചു. പലർക്കും മോഹിനിയാട്ടം പഠിക്കാനും പരിശീലിക്കാനും അദ്ദേഹം പ്രചോദനമായി.
ശേഖരം
പരമ്പരാഗതമായി മോഹിനിയാട്ടത്തിൻ്റെ ശേഖരം ‘നാട്യ ശാസ്ത്ര’ത്തിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്ന ‘നൃത്ത’, ‘നൃത്യ’ എന്നീ രണ്ട് പ്രകടന വിഭാഗങ്ങളെ പിന്തുടരുന്നു. ഇത് ലാസ്യ തരം നൃത്തത്തെ പിന്തുടരുന്നു, അത് കൂടുതൽ മനോഹരവും സൗമ്യവും സ്ത്രീലിംഗവുമായ നൃത്തരൂപം പ്രദർശിപ്പിക്കുകയും ‘ഏകാഹാര്യ അഭിനയ’ രൂപത്തിൽ മികവ് പ്രകടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, അതായത് സംഗീതവും ഗാനങ്ങളും കൊണ്ട് അഭിനന്ദിക്കുന്ന ഒരു സോളോയും പ്രകടനപരവുമായ നൃത്ത കല. ‘നൃത്ത’ എന്നത് ഒരു സാങ്കേതിക പ്രകടനമാണ്, അവിടെ നർത്തകി ശുദ്ധമായ നൃത്ത ചലനങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കുന്നു, ഇത് വേഗത, രൂപം, പാറ്റേൺ, ശ്രേണി, താളപരമായ വശങ്ങൾ എന്നിവയിൽ യാതൊരു തരത്തിലുള്ള നിയമങ്ങളും വ്യാഖ്യാന വശങ്ങളും ഇല്ലാതെയാണ്.
‘നൃത്യ’യിൽ നർത്തകി-നടൻ ഒരു കഥയും ആത്മീയ വിഷയങ്ങളും പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന ആംഗ്യങ്ങളിലൂടെയും മന്ദഗതിയിലുള്ള ശരീരചലനങ്ങളിലൂടെയും ആശയവിനിമയം നടത്തുന്നു, അങ്ങനെ അഭിനയത്തിൻ്റെ വികാരങ്ങളും പ്രമേയങ്ങളും പ്രേക്ഷകരെ ആകർഷിക്കുന്നു. നൃത്ത-അഭിനയത്തിലൂടെ ഒരു നാടകം ആശയവിനിമയം നടത്തുന്ന സംഘമാണ് സാധാരണയായി ‘നാട്യം’ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. മോഹിനിയാട്ടത്തിൻ്റെ ശേഖരണ ശ്രേണിയിൽ ഒരു ആവാഹനം അല്ലെങ്കിൽ ചൊൽക്കെട്ട്, ജാതിസ്വരം, വർണം, പദം, തില്ലാന, ശ്ലോകം, സപ്തം എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്നു.
വേഷവിധാനങ്ങൾ
നർത്തകി വെളുത്തതോ ഓഫ്-വെളുത്തതോ ആയ പ്ലെയിൻ സാരി ധരിക്കുന്നു, തിളങ്ങുന്ന സ്വർണ്ണമോ സ്വർണ്ണമോ ഉള്ള നിറമുള്ള ബ്രോക്കേഡ് അതിൻ്റെ അതിർത്തികളിൽ എംബ്രോയ്ഡറി ചെയ്തു, അതിന് അനുയോജ്യമായ ചോളിയോ ബ്ലൗസോ ഉപയോഗിച്ച് അഭിനന്ദിക്കുന്നു. കേന്ദ്രീകൃത സ്വർണ്ണമോ കുങ്കുമമോ നിറത്തിലുള്ള ബാൻഡുകളുള്ള ഒരു മിനുക്കിയ തുണി സാരിയുടെ മുൻഭാഗം അരയിൽ നിന്ന് അലങ്കരിക്കുന്നു. ഈ അലങ്കാരം കലാകാരനെ അവളുടെ ഗംഭീരമായ കാൽപ്പാടുകൾ അയവുള്ള രീതിയിൽ അവതരിപ്പിക്കാൻ അനുവദിക്കുക മാത്രമല്ല, അത് ഹൈലൈറ്റ് ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു, ഇത് പ്രേക്ഷകരെ ദൂരെ നിന്ന് കാണാൻ അനുവദിക്കുന്നു.
അവൾ അരയിൽ ഒരു സ്വർണ്ണ ബെൽറ്റും ധരിക്കുന്നു. ആഭരണങ്ങൾ അവളുടെ തല, മുടി, ചെവി, കഴുത്ത്, കൈത്തണ്ട, വിരലുകൾ എന്നിവ അലങ്കരിക്കുന്നു. ചെറിയ ലോഹ മണികൾ ഘടിപ്പിച്ച തുകൽ സ്ട്രാപ്പുകളാൽ നിർമ്മിച്ച ഗുങ്ഘ്രു എന്ന സംഗീത കണങ്കാൽ അവളുടെ കണങ്കാലിൽ പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അവൾ മികച്ച കാൽപ്പാടുകൾ കാണിക്കുമ്പോൾ ഇവ താളാത്മകമായ ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കുന്നു. അവളുടെ കൈകളുടെ ആംഗ്യങ്ങൾ ഹൈലൈറ്റ് ചെയ്യുന്നതിനായി അവളുടെ പാദങ്ങളും വിരലുകളും ചുവന്ന നിറമുള്ള സ്വാഭാവിക ചായങ്ങൾ കൊണ്ട് തിളങ്ങുന്നു.
നർത്തകിയുടെ മുഖം മേക്കപ്പ് സാധാരണയായി അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ഒരു ഹിന്ദു ടിക്കയോടുകൂടിയതാണ്, അവളുടെ ചുണ്ടുകൾക്ക് വ്യക്തമായ ചുവപ്പ് നിറമുണ്ട്, ഒപ്പം അവളുടെ കണ്ണുകളുടെ ചലനങ്ങൾ കൂടുതൽ ദൃശ്യമാക്കുന്നതിന് അവളുടെ കണ്ണുകൾ പ്രബലമായി നിരത്തിയിരിക്കും. അവളുടെ തലയുടെ ഇടതുവശത്ത് സാധാരണയായി കെട്ടിയിരിക്കുന്ന അവളുടെ മുടി ഇറുകിയ വൃത്താകൃതിയിലുള്ള ചിഗ്നോൺ ഹെയർസ്റ്റൈലിലാണ്, കൂടാതെ ബണ്ണിന് ചുറ്റും വളയുന്ന പൂക്കൾ, സാധാരണയായി ജാസ്മിൻ എന്നിവ കൊണ്ട് മനോഹരമാക്കിയിരിക്കുന്നു.
ഉപകരണങ്ങളും സംഗീതവും
ഈ പ്രകടന കലയുടെ സ്വരസംഗീതം വ്യത്യസ്ത താളങ്ങളും വരികളും ഉൾക്കൊള്ളുന്നു, ഈ നൃത്തരൂപത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന പല രചനകളുടെയും ഗാനങ്ങൾ സംസ്‌കൃതവും മലയാളവും കലർന്ന മണിപ്രവാളത്തിലാണ്, സംഗീത ശൈലി കർണാടകമാണ്. മോഹിനിയാട്ടം അവതരിപ്പിക്കുമ്പോൾ വായിക്കുന്ന ഉപകരണങ്ങൾ സാധാരണയായി കുഴിതാളമോ കൈത്താളമോ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു; വീണ; ഇടയ്ക്ക, മണിക്കൂർഗ്ലാസ് ആകൃതിയിലുള്ള ഡ്രം; മൃദംഗം, രണ്ട് തലകളുള്ള ബാരൽ ആകൃതിയിലുള്ള ഡ്രം; പുല്ലാങ്കുഴലും.
( കടപ്പാട് – CulturalIndia.net)
